Hetairoi, lieve leden, beste aankomend eerstejaars,
Afgelopen week zijn er vijf middengroeproeiers en drie coaches afgereisd naar Zweden voor de European Universities Championships. Een dubbeltwee van MGH en een dubbeltwee en skiff van MGD zijn hier namens Universiteit Leiden gestart. Lees hieronder hoe de roeiers het toernooi hebben ervaren.
Joost en Felix (LM2x)
Geloof het of niet, in Zweden is een roeibaan nóg erger dan de WAB. Op een meer waar het volgens de organisatie de afgelopen drie jaar nooit heeft gewaaid, hebben we afgelopen week wind en golven gezien zoals we die dit jaar gelukkig niet hebben meegemaakt. Gelukkig was de baan niet eens 2 kilometer maar slechts 1810 meter omdat het meer te klein is, een geluk bij een ongeluk. Er was ook een brug midden op het parcours maar gelukkig heeft Joost al genoeg bruggen van dichtbij gezien op de DW en op de winterwedstrijden waardoor hij dit maal ver van de pijlers vandaan bleef. Het meer van Jönköping was omringd door de verschillende faculteitsgebouwen van de universiteit met het paarse logo. We voelden ons meteen thuis. Boven het meer lag een mega-meer met een lengte van 300km maar om de wedstrijd op dat water te houden, was niet bij de organisatie opgekomen…
In Zweden werden we nog geïnterviewd door het toeristenbureau van Jönköping. Echter deden ze dit direct na onze race in de ochtend waardoor we niks positiefs konden zeggen over het eten (we aten alleen zoutloos en konden niet normaal ontbijten), de stad (we lagen de hele dag op de hotelkamer) of het meer (het was niet eens 2 kilometer en de golven waren vreselijk). Het was dan ook geen verassing dat ze niks van ons interview hebben uitgezonden.
Voor zover de toeristische informatie. Ons toernooi begon op donderdag met een voorwedstrijd waar we 3e werden in onze heat, best een domper. Maar toen we stonden te balen op het vlot, zagen we de 2e heat voorbij komen waarin Phocas, een bekend bootje van ons, vooraan voer. Toen waren we ineens heel blij want afgelopen seizoen eindigden we altijd boven Phocas. Eigenlijk waren we dus de 3e snelste boot van de dag. De volgende dag stond de herkansing op het programma en met de verbeterpunten uit de eerste race, zouden we deze race ingaan als oefenwedstrijd voor de finale. Veel stond er niet op het spel, we moesten gewoon niet laatste worden om door te mogen naar de A-finale. In de herkansing hebben we bijna de hele race 1e gelegen en werden we pas de laatste 500 meter ingehaald en finishten we 2e. Als we deze lijn door zouden zetten zouden we op de finale-dag 3e worden en zouden we zelfs 2e kunnen worden als we onze perfecte race zouden varen.
Van tevoren wisten we natuurlijk niet hoe sterk de concurrentie zou zijn maar de voorwedstrijd en herkansing lieten zien dat we bij de top van het veld thuishoorden. Zo kwam de podiumplaats (het doel dat we eigenlijk niet echt durfden uit te spreken) best dichtbij. Ons vertrouwen groeide tijdens het toernooi en daarmee de spanning en zenuwplasjes voor de start ook. We waren klaar voor de finale en zouden onze perfecte race gaan varen en zilver binnen halen. Dat ging helaas anders. Wij voeren niet onze perfecte race en de ploeg uit Nottingham wel. Heel lang lagen we naast elkaar te strijden voor brons maar met nog 600 meter te gaan wisten ze de boot steeds net wat meer snelheid te geven. In de eindsprint viel het gat niet meer goed te maken en we kwamen als 4e over de finish. Voor Nottingham een topprestatie: het hele toernooi 4e varen en op het moment dat er toe doet 3e worden. Hun gejuich was dus echt wel te begrijpen maar dat is niet wat je wil horen na zo’n toernooi, wetende dat je net naast het podium grijpt.
We balen en zullen dat waarschijnlijk nog wel een tijdje blijven doen. Maar langzaam komt ook wel het besef hoe vet het is dat we hiernaartoe konden trainen en konden strijden op dit toernooi. Het lijkt tijdens zo’n toernooi allemaal vanzelfsprekend maar eigenlijk is het natuurlijk vet bijzonder is dat je als 2 tweedejaars roeiers hiernaartoe kan, dat ons coachkader de hele zomer door aanwezig was om ons beter te maken, dat Mirjam Box via allerlei korte lijntjes ons nog ver na de inschrijfdeadline wist in te schijven, dat we tijdens een trainingsweekend de bosbaan bijna voor onszelf hadden, dat Pieter Oudshoorn naast het coachen van zijn eigen dames ook nog tijd wist te vinden om ons af en toe te coachen, en natuurlijk dat Sophie Verhoeven mee was naar Zweden zodat wij ons alleen maar zorgen hoefden te maken over het roeien. Dat er op Asopos zo veel mensen achter je staan om het mogelijk te maken je doelen te bereiken en je alles gunnen, is iets wat we ons niet vaak genoeg realiseren.
Na een lang seizoen zijn we nu (eindelijk) uittraining en gaan we ons langzaam voorbereiden op volgend seizoen. Dit smaakt natuurlijk naar meer en de eerst volgende kans is dat podium voor ons!
Elsemieke en Renate (W2x)
Vorige week dinsdag was het dan zo ver: ons EUC-avontuur begon eindelijk! Al vroeg in de ochtend gingen we op weg naar Schiphol met zo’n 100kg bagage voor 5 personen. Bij aankomst in Jönköping bleek al gelijk dat bij de organisatie aan alles was gedacht: een Zweedse dame wachtte alle roeiers op in de aankomsthal van het vliegveld, en met een luxe touringbus werden we gelijk vanaf het vliegveld naar de lunchlocatie gebracht. Hier bleek wederom dat het EUC toch wel echt een groot toernooi was met goede organisatie: in een enorme sporthal stond een saladebuffet en warme maaltijd klaar voor alle coaches en roeiers. Nadat we onze boot hadden opgeriggerd en een bezoekje aan de supermarkt hadden gebracht was het alweer tijd voor het diner, wat wederom erg goed geregeld was.
Op woensdag, dag 2, hebben we voor het eerst de golven van het meer Munksjön getrotseerd. Niet alleen de golven bleken een uitdaging te zijn, ook het bijhouden van hoeveel meter je had geroeid bleek met slechts 3 witte boeien verspreid over 1810 meter vrij lastig te zijn. We gingen na het diner weer naar de supermarkt, en het bleef ons verbazen hoeveel proteïne repen en shakes er verkocht worden in Zweden. We zijn er niet helemaal uitgekomen of Zweden nu allemaal fitgirls zijn, of dat dit speciaal voor het EUC was (we denken het eerste). Woensdagavond werd de loting bekend gemaakt: we zouden in een veld met 10 boten starten waarvan wij de enige Nederlandse ploeg waren. We hadden dus geen idee wat het niveau zou zijn.
Op donderdagochtend roeiden we onze eerste race van het toernooi. In heat 2 met 5 van de 10 ploegen moesten we als eerste of tweede finishen om een directe plek in de A-finale op zaterdag te verdienen. Al redelijk snel werd duidelijk dat we nog niet helemaal mee konden komen met de snelste drie ploegen uit onze heat. Toen Pieter ons op de kant vertelde dat de andere dames al u23/WK/EK/Olympische(!!) ervaring hadden konden we er toch wel mee leven dat we niet een directe ticket voor de A-finale hadden bemachtigd. Het doel voor de herkansing van volgende dag was wel duidelijk: er waren nog twee tickets voor de finale te verdienen en daar wilden wij er eentje van binnenhalen! Omdat we onze heat in de ochtend roeiden, hadden we de rest van de dag over om in het hotel te chillen, Sanne haar race te kijken, Zweedse supermarkten te ontdekken, gratis koffie uit het hotel te drinken en potjes Black Stories te spelen.
Op vrijdagochtend kwamen we opnieuw in actie. Waar de race op donderdag nog wat chaotisch was en we niet echt onze eigen race konden varen zonder afgeleid te worden van alle golven om ons heen ging de race op vrijdag een stuk beter. We kwamen lekker uit de start en lagen gelijk op een tweede plek. Het weer was nog steeds vrij heftig, maar we wisten ons er dit keer beter doorheen te slaan. De Zwitsers die op een derde plek lagen kwamen vroeg opzetten met een harde en lange eindsprint, maar we wisten op tijd te reageren en een tweede plek en A-finale ticket te behalen! Deze prestatie bleef niet onopgemerkt: de Zweedse televisie wilde ons gelijk interviewen waardoor we nu echte bekende Zweedse televisiesterren zijn (in ieder geval lokaal).
Op zaterdag was het tijd voor onze laatste race van het toernooi, en tevens laatste race in de dubbeltwee. We waren vastberaden om onze beste race ooit neer te gaan zetten in een veld met enorm sterke tegenstanders. Wij waren de enige roeiers zonder account op worldrowing.com. Het oproeien was het hele toernooi nog niet zo goed gegaan, en ook het strijken naar de start ging erg mooi watervrij (dat brengt geluk!). Na de start hebben we zo’n 100m naast WK-roeiers en een Olympiër gelegen, wat toch wel echt een hele mooie ervaring was. Daarna bleken de andere ploegen toch over net wat meer vermogen en ervaring te beschikken. We liepen in het middenstuk nog in op de ploeg uit Grenobles, maar uiteindelijk moesten we genoegen nemen met een 6e plek in de A-finale. Het was een epische race en we hebben alles gegeven om zo hard mogelijk te varen: we zijn trots op wat we hebben neergezet en hoe we elke race beter zijn gaan roeien. Het hele EUC-avontuur is ongelooflijk mooi geweest, iets wat we niet snel gaan vergeten en waar we met trots op terugkijken!
Sanne (W1x)
Dinsdagochtend vlogen we naar Zweden, en dinsdagavond stond al meteen de eerste training op het programma. Ik zou alleen een rondje varen om de baan te verkennen, maar heel veel meer dan dat was een uitdaging: Hoewel ons verzekerd was dat het nóóit waait op dit meer, kon de WAB nog een puntje zuigen aan de golven. Het zien van de bolletjes was een uitdaging op zich, en de golven dansten vrolijk over de boordrand heen de boot in. De wind stond recht op de baan, dus bij de start was het nog prima, maar hoe verder je richting de finish roeide, hoe woeliger het water werd. Gelukkig ging het roeien wel lekker snel met wind mee. Sowieso was het allemaal wat anders dan gebruikelijk: Aangezien het een meer was met niet overal een pad langs de rand, had je zodra je had uitgezet van het vlot geen coaches meer, die konden alleen de finish zien. Ook staat er een brug over het meer, op zo’n 250m voor de finish. Doordat de brugpijlers in de baan staan, heb je telkens twee banen naast elkaar, en dan een lege baan ertussen, want daar staat een brugpijler. Dit maakt dat je altijd maar direct naast één iemand ligt, een andere dynamiek dan normaal op boord-aan-boordwedstrijden. Het maakt ook dat uit je baan raken een stuk risicovollere activiteit is dan normaal.
Na woensdag ‘s ochtends nog een training te hebben gedraaid en ‘s avonds Elsemieke hebben zien shinen op de openingsceremonie, was het donderdag tijd voor mijn eerste voorwedstrijd. De eerste twee zouden direct doorgaan naar de halve finale op vrijdagmiddag, en de anderen moesten vrijdagochtend een herkansing varen om een plekje in de halve finale te bemachtigen. Het doel was dus duidelijk: Eerste of tweede worden. Aangezien we niet wisten wie er zouden starten, was het gokken of dat zou lukken, dus was het plan om gewoon m’n eigen race te varen en dan te zien wat er nodig was.
Na de start waren er twee roeiers duidelijk langzamer, en ik lag met de drie anderen allemaal binnen twee bootlengtes van elkaar. In eerste instantie lag ik op een vierde plek, maar schoof door naar een derde plek, met duidelijk zicht op de nummer twee. In de laatste 750m zette ik aan en kwam ik langszij, en in een bloedstollende laatste 250m lagen we nek aan nek, eindigend met een fotofinish; niemand wist wie er tweede en derde waren geworden. Terug op het vlot hoorde ik dat ik op vier honderdste seconden derde was geworden, maar na het opnieuw bekijken van de fotofinish kwam de jury later die middag tot de conclusie dat ik toch als 2e over de finish was gekomen! Dit betekende dat ik direct door was naar de halve finale, en dus niet op vrijdagochtend nog een herkansing hoefde te varen. Met de zesde tijd van het veld waren het mooie papieren om de halve finale mee in te gaan, maar de tijden lagen dicht bij elkaar, dus de strijd was zeker nog niet gestreden.
Na de voorwedstrijd wisten we eindelijk tegen wie ik zou roeien en hoe goed ze waren. De niveauverschillen bleken groot, er zat dan ook een ruime minuut tussen de snelste en langzaamste tijd. Nadere kennismaking met een aantal van de roeiers verklaarde dat: Er startten dames die al op EKs en WKs hadden geroeid, maar ook een meisje dat naar eigen zeggen sinds februari roeide, net twee maanden in een skiff zat en hier haar eerste wedstrijd voer. Overigens had ze haar doelen, niet omgaan en niet tegen de brug varen, wel behaald, dus ze was best tevreden. Buiten een paar van dit soort uitschieters, was het veld verder heel erg aan elkaar gewaagd.
Vrijdag voer ik de halve finale, met als doel bij de eerste drie te eindigen om een plekje in de A-finale te behalen. De opdracht was snel starten, en daarna op het veld reageren. De voorwedstrijd was een prima race geweest, maar in het middenstuk had ik nog wel wat te winnen, en met de nog steeds harde wind en hoge golven was het taak om lange halen te blijven maken. Hoewel ik volgens de livestream-kijkende coaches met m’n tempo 31 veruit het hoogste tempo voer van het veld, ontbrak het helaas aan voldoende kracht, en lag ik al snel achteraan, een achterstand die ik in het middenstuk niet wist goed te maken. Met nog 500m te gaan ben ik een kamikaze-eindsprint gestart in de hoop dat het nog wat zou uithalen, maar het mocht helaas niet baten, en ik kwam als zesde over de finish. B-finale dus. Nogal een teleurstelling na de voorwedstrijd, het voelt dan toch een beetje alsof het toernooi over is. Maar er konden lessen getrokken worden uit de race en ‘s avonds hebben we een plan gemaakt om zo hard mogelijk de B-finale te kunnen varen.
Zaterdag was de B-finale, waarbij het raceplan wat was aangepast: Nog steeds hard starten, en daarna 1000m een eigen race varen, daarna verder kijken waar ik lag en wat ik daarmee kon. Het hard starten lukte goed, ik heb in de 1000m daarna inderdaad niet gezien wat het veld deed, en in het laatste stuk heb ik nog kunnen battlen met de roeiers uit Oostenrijk en Polen. Op een paar tienden seconden kwam ik uiteindelijk als 5e over de finish. Niet het resultaat waar ik op had gehoopt, maar niet iedereen kan winnen. Meedoen is niet altijd belangrijker dan winnen, maar als je niet hebt gewonnen kun je maar beter genieten van het feit dat je hebt mogen meedoen, en dat heb ik zeker gedaan.
Een hele hoop roeien, maar een 2k, pardon, 1,81k kost natuurlijk niet de hele dag. Wat hebben we verder gedaan met onze tijd? Veel gegeten. Elke dag was er een uitgebreid ontbijtbuffet in het hotel, en een centrale warme lunch en avondeten in de gymzaal van de campus, die voor de gelegenheid was omgebouwd tot eetzaal. Veel wandelingetjes gemaakt. Wandelingetjes van het hotel, naar de campus, naar de baan, maar ook om de benen een beetje in beweging te houden. Veel spelletjes gespeeld, puzzels gemaakt. We zaten met alle Nederlanders in hetzelfde hotel, en overal in de stad spotte je roeiers, dus het voelde een beetje als een soort trainingskamp, maar dan met wedstrijden. De groep was met vijf roeiers en drie coaches natuurlijk wel wat kleiner dan normaal, maar het was heel gezellig. Aan de ene kant ben je constant bewust van waar je bent, dat er roeiers uit heel Europa zijn en dat het allemaal zo groot en gaaf is, maar tegelijkertijd doe je je wedstrijdvoorbereiding zoveel mogelijk zoals je het normaal ook doet, en wanneer je uitzet voelt het als een gewone wedstrijd, je doet je oproeiprogramma en als je aan de start ligt moet je gewoon een 2k varen zoals je dat altijd doet. Alleen komt af en toe het besef "Ik ben nu in Zweden!" op. Ik ben heel erg blij dat ik dit toernooi heb mogen meemaken en hier in Jönköping heb mogen roeien. De organisatie was ontzettend goed, en het is heel gaaf om deel uit te maken van zoiets groots en internationaals. Het was een hele bijzondere ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Wij zijn enorm trots op de prestaties van onze roeiers. Moge dit een aanmoediging zijn voor iedereen om hoge doelen te durven stellen, deze uit te spreken en ze met support vanuit de hele vereniging na de jagen!
Met paars-wit-rode groet,
Renate Vos
Beoogd f.t. Vice-Praeses & Commissaris Wedstrijdroeien der A.L.S.R.V. Asopos de Vliet
